HAPPY 2009


Winterwoordennacht

De allerlaatste dag van het jaar, dus we gooien er nog een extra portie sfeer tegenaan.
In de vorm van beelden uit Winterwoordennacht. Gefotografeerd met een toestel dat tot ISO 6400 kan, vandaar dat alles in het originele rood theaterlicht baadt.








Tijger Vitalski - die gratis boeken uitdeelde



De chocoladen versie van het werk van Gunter Lamoot.
De zwarte chocoladefondue etende schim links is Lamoot zelf.

Ziek

Hmm, geen ideale timing... Maar ik ben er blijkbaar toch aan te prooi gevallen, ondanks alle preventieve vieze drankjes en uren slaap. Volhouden...
En o ja: prettige feesten straks!

Stunt van de dag

Twaalf weken lang lessen volgen rond religie en in de dertiende/laatste week ontdekken dat je er eigenlijk een vrijstelling voor had. Om dood te vallen. Drie keer raden wie dat tegenkwam... ik. Natuurlijk was de limiet om aanpassingen te doen in je lessenpakket al een maand verstreken, dus blijft mijn credit filosofie ongebruikt. Er zit niets anders op dan het examen - helemaal voor niets - mee te doen. Tsss...

Update: 19 op 20

La mama y yo


Tippers go snow


Fruitsint

De Sint is geweest! Na twintig jaar zit er voor mij nog geen sleet op die formule, de oude man krijgt echter wel stilletjesaan genoeg van. Gisterenavond zat hij in de zetel - (zwarte) Piet lag al lang in bed - te wachten tot de lieve kindertjes naar boven gingen. En dat bleek langer te duren dan verwacht, zodat ook het geduld van de Sint op de proef werd gesteld...
Maar toen we vanmorgen naar beneden donderden, had hij uiteindelijk een tafel vol chocoladesintjes, picknicken en speculoos gebracht. Met daartussen drie cadeautjes, voor elk eentje. In het mijne zat deze fruitschaal. Klinkt misschien bizar als geschenk, maar ik wou er echt één voor op mijn kot. Dan liggen mijn appels niet meer triestig te wezen in een plastiek zak en hebben de kiwi's wat meer ademruimte. Dank u, Sinterklaas

Acht

Grappig.
Blijkbaar zit het standaard ingebakken om acht berichten per maand te posten. Al ziet het er niet naar uit dat het er in december ook zoveel worden. Artikelprojecten schreeuwen om afwerking en de examens blazen in mijn nek: tijdvreters! We zien wel of er nog zo'n mooi rond getal staat te blinken binnen enkele weken...

Compact

Mijn familie per gezin in één foto samenvatten zou heel wat werk vragen. Daarom de iets compactere familie van Marie, een staartje van de feestfoto's van de jarige bompa...




Vis, vis, vis, wij willen vis...

Ik verzeker je: wandelen met een vis is geen makkie. Welgeteld anderhalf uur zijn we onderweg geweest, fiets sturend in de linkerhand, bokaal met twee dansende vissen tussen elleboog en buik geklemd. En schudden maar. Met enkele dl water minder en een natte jas, ben ik - toch nog - aangekomen op mijn kot. Voor mijn vrienden doe ik alles, toch?

Eigenlijk had ik niet verwacht om met twee nieuwe maatjes op mijn kot te arriveren. Ik ging samen met Eva gewoon kijken naar één van de voorstellingen in het kader van de Kotroute door AmuseeVous. In verschillende studentenstekjes in Gent waren performances en tentoonstellingen te zien die geïnspireerd waren op het werk van Marcel Broodtaers. Een wandeling reeg alle locaties aaneen. Eva en ik pikten er die in de Meersstraat uit, omdat Bram er speelde: een theater- en schoonfamiliebezoek in één.
De minivoorstelling ging door onder witte plaids op de zolderverdieping van een prachtig rijhuis. Een verlengkabel, oude dekens en tien vazen met evenveel vissen vormden het decor in een rood licht. Heel speciale sfeer die op de zolder nog extra cachet kreeg. Wij waren het publiek van de laatste voorstelling. Toen alles werd opgeruimd, bleek dat de vissen geen thuis hadden. Of we er eentje wilden, gratis? Waarom niet, een vis op kot is wel fijn. En voor we het wisten hadden we een twee Ikeavazen en vier schuchtere vissen mee...

Intussen zijn ze een weekendje alleen op kot perfect doorgekomen. Daarnet een bad gegeven, maar de koudwatervrees hebben ze nog steeds niet overwonnen. Ze - inderdaad - want ze zijn naamloos. De ene wilde ik Marcel noemen, naar de kotrouteinspiratie, maar dan zou de ander ofwel Broodt ofwel Aers moeten heten. Niet onmiddellijk een aantrekkelijke identiteit. Dus zijn ze maar even gewoon 'vis'...

Prikje

Theater dat buiten de lijntjes kleurt, dat brengen de Roovers.
Zaterdag 29 november hebben ze zoals elk jaar een date in De Schakel. Een hele rist theatraal talent staat op de scène: opperroovers Robby Cleiren, Sofie Sente en Luc Nuyens aangevuld met Mathias De Meulenaere, Peter Gorissen en de nu-nog-niet-maar-straks-wel-bekende Marieke Dilles. Alle info op hun http://www.deroovers.be/ of via het cc.


Ik heb twee tickets over. Voor een prikje - €7 per stuk - zijn ze van jou.
Laat maar iets weten...


* 20 *

Ik hoor er ook bij: de club der dartele twintigers. Als je van het einde van het jaar bent, duurt dat natuurlijk wel een heel eind. De meeste zijn al bijna eenentwing zelfs. Maar nu kan ik dus officieel zeggen dat ik twintig ben. Hmm. Al heeft dat toch wel wat gevolgen: geen onverantwoorde puberperikelen meer en dat 'bère' laat ik misschien best ook achterwege. Het lijkt wel voor echt nu. Geen probleem, laat maar komen...



Twins

Hé fijn! Ik ben - bijna dag op dag - even oud als de Twins, de spiegelbeeldschoenen van Camper waar ik zo'n fan van ben. Krijg net in mijn mailbox deze nieuwsbrief met als kop 'Twins - 20th anniversary':




Tip voor een verjaardagsverrassing: een stel supertwins. Mijn lijstje staat op http://www.camper.com/. Maar wel sparen tot morgen, want dan is het pas voor echt...

Zie ginds komt de stoomboot...

Deze middag keek ik op één naar de intrede van de enige echte Sint met z'n stoomboot in Antwerpen. Ik weet het - ik ben er al lang uitgegroeid - maar toch vind ik het machtig om alle personages te zien passeren. Want het draait al lang niet meer om de klassieke sint en piet. Een hele schare personeel was mee:
* Ramon Iglesias (met zo'n speeksel-slis-s), verzorger van Slechtweervandaag
* Conchita, de huishoudster van de sint
* kapitein Schepers en matroos Mathilde
* professor Vandenuytlegh, expert sinterklaaskunde en speculatieve wetenschappen...
Echt fijn, met zo van die subtiele volwassenenmopjes waar die kakelende koters geen acht op slaan. Zelfs Ignace Crombé kreeg een eigen lolletje (alweer).

Op het schip hieronder staat geen personeel, maar de familie van Marie die op het dek van bootrestaurant de Normandie zwaait. Toen ze vorig weekend een Belgisch blitsbezoek bracht, was dat voor het feest van haar jarige opa. Ik was er als levend behang bij om alles vast te leggen.

Een voorsmaakje...









drie dochters en vijf kleindochters: dan kun je niet anders dan
een horde handtassen verwachten :-)

Of zo?


Zoethoudertje


h a p p y h a l l o w e e n

Dag & Nacht
















De kollega's zijn kool

's Avonds, na het journaal - dat ik trouw volg om helemaal into de actua te zijn, inclusief de krantenkoppen waarop de late kijker als dessertje getrakteerd wordt - blijft mijn tv wel es aanstaan als sprekend behang. Terwijl ik een deadline versla of het halve leerplatform afprint, golft het deuntje van De Kollega's dan door mijn kot. Niet echt gekend bij mijn leeftijdsgenoten, maar wel collectief erfgoed bij een generatie hoger. Desalniettemin ben ik ook fan, zowel van die begingeneriek als van de serie.



(Jammer dat de programmatie in de krant niet retrogewijs voor de oude schrijfwijze met K gaat...)


Mijn 'liefde' groeide vorig jaar: ik heb de toneelstukbewerking van De Kollega's door 't Arsenaal gezien. Op meer dan de titel ging ik niet af, want ik wist enkel dat het 'een serie van de toenmalige BRT' was. Ergens had ik namen van onsterfelijke personages opgevangen, al kon ik er maar vaag gezichten en karakters bij plakken.

Die voorstelling heb ik echt kriek gelegen van het lachen. En dat gebeurt niet vaak. Op zich zijn de scenario's van de tv-serie geen hoogdravende literaire hoogstandjes, maar het is net die eenvoud die het zo herkenbaar maakt. Het charmeerde mij, ook al werk ik niet op een kantoor en keek ik dertig jaar geleden niet met natte badharen naar de televisie.
Vooral in het tweede deel van de voorstelling, waar eenzelfde scène - een feest met alle collega's bij Persez thuis, waarvoor heel wat water naar de zee vloeide (dat zie je in het eerste deel) - vijf keer herhaald wordt. Elke keer is een pak heftiger, het tempo schakelt een versnelling hoger tot de acteurs bijna hun zinnen uitkotsen. Ze geven zich zo fel dat ze er zelf van schrikken, had ik de indruk. Het enthousiasme waarmee ze spelen en elkaar tot een slappe lach prikkelen, is aanstekelijk. De geïmproviseerde tussenwerpsels en onvoorziene glijpartijen in de gemorste sangria houden hen scherp en maken het echt hilarisch. Weinig komische stukken hebben mij zo veel zo luid doen lachen. Echt kool!

Als je dan 's avonds op kot - dus tussen die tijdsdruk of dat wanna be kopiecenter - een zin hoort die je kent, en dan nog een en dan nog een, tot je merkt dat je de aflevering van die bewust voorstelling ziet, is het echt fijn. De nostalgie en brede glimlach komt bij mij snel terug, weliswaar met dertig jaar vertraging...






Het filmpje is een reportage uit Het Journaal. Echt helemaal goed wordt de sfeer van de voorstelling niet weergegeven, maar toch geef ik het mee als filmisch bewijsmateriaal.

Loft - net gezien!

Geniaal af.

Meer kan ik niet zeggen na Loft te zien: alles is perfect uitgepuurd. De strakke aanpak is een gedurfde keuze geweest, maar wel een die werkt. Erik Van Looy en Bart De Pauw balanceren tussen rauw en warm, en doen dat met glanze.
De eerste openingsminuten zijn een staaltje van topcamerawerk: je hoort en herkent vanalles, maar weet eigenlijk helemaal niets. Net zoals 'de' moordenaar haast niet te ontmaskeren is. Je weet dat de ogenschijnlijk banale dialogen doorspekt zijn met tips en je filtert er wel enkele uit, maar toch lopen je denkpistes keer op keer dood. Dat je zo'n scenario niet op een maand tijd uit je duim zuigt, staat buiten kijf.
Ik ga de pret niet bederven door al te veel prijs te geven van de plot, maar dat de onverwachte wendingen blijven komen, moet ik wel lossen. De momenten waarop je 'oo neen, dat kan toch niet' denkt, stapelen zich steeds sneller op. Ik ben zelf niet echt goed in het ineen puzzelen van aanwijzigen en dan nog het bos door de bomen te zien - ik geef het toe - en even leek ook Loft toe te geven aan een overdosis hints. Toch viel alles naar het einde toe (dat soms nogal lang uitgesteld leek) perfect op z'n pootjes.
De film is geen thriller pur sang, niet letterlijk en niet figuurlijk. Het scenario is gekruid met enkele typische Bart De Pauw-mopjes, die vooral Koen De Graeve als gezellige grapjas in de mond mag nemen. Is ook nodig om alles mooi in evenwicht te houden.
Niet alleen qua inhoud zit de film perfect, ook de locaties zijn perfect gescout. Kijken ernaar is een feest voor het designoog. Ook Waregem heeft een decor geleend voor de film, voor een toch wel belangrijke scène. Welnesscentrum Puur was tijdelijk een hotelzwembad in Düsseldorf. En zo heeft iedereen het gevoel dat hij/zij er iets mee te maken heeft :-).

Waai zeker es binnen op http://www.loftdefilm.be/. Er staat heel wat extra beeldmateriaal en technische info over de film officieel samengebald. Zelfs de eindgeneriek kan er opnieuw bekeken worden, iets waar ik heel gelukkig om ben. (Er zijn er maar weinig die ervoor blijven zitten in de cinema). Zelfs op de site is geen enkel detail over het hoofd gezien.

Geniaal af.

Loft

Vijf vrienden huren samen een loft om er hun extrajugale uitspattingen te kunnen botvieren. Tot plots het bebloede lijk van een vrouw op het bed ligt en het begin vormt van een riskante vriendschapstest.

Benieuwd of ik deze whodunit snel kan doorgronden. Vanavond zie ik de film al, jullie moeten nog wachten tot morgen :-).

Pink ladies

Zaterdagochtend, 11u, Brooklyn. Met de hostessen van De Schakel hebben we afgesproken om een nieuw uniform te gaan zoeken. Geen stijf gedoe, maar gewoon iets herkenbaars. Op goed geluk gaan we op zoek naar een jurkje. Nogal vaag om uit te leggen aan de verkoopster, maar we krijgen snel wat voorstellen.
Ik dacht dat het moeilijk zou zijn om voor drie dames eentje te vinden dat iedereen én mooi én passend vindt. Niet dus: een uur later en na zeven modellen te passen, komen we elk met een zak buiten. Op een vijf roste centjes na is ons budget helemaal opgebruikt.



En zo zitten we allemaal in een nieuw kleedje. Nu nog op zoek naar een bijpassend outfitje voor Wouter, want die konden we toch moeilijk een jurkje geven?

Voetballende schepen

Klimmuur, toeristentreintje, popcornkraampje, graffitimuur en pony's: niet onmiddellijk het spelmateriaal dat een doorsnee chiro in huis heeft. Gelukkig is er dan de jeugdraad die 'Dag en nacht van het jeugdwerk' organiseert. Als verlengde van de 'Dag van de jeugdbeweging' - waar je in je uniform naar school gaat - zorgden ze voor een grote speeltuin voor iedereen die in een jeugdbeweging zit. Geen chiro op zondag dus, maar wel eentje op zaterdagnamiddag rond de stadionvijvers.
Dit keer was de formule ietsje anders, maar wel heel wat inventiever. Enkele gevestigde waarden waren vervangen door nieuwe activiteiten. Maar ik mocht gelukkig blijven om alles te fotograferen. Het was alle hens aan denk en ook de schepen van jeugd ontsnapt er niet aan. Voetballende Jo stond in het doel als instant keeper...



Dodelijk drukke deadlines

Ola pola potloodgat, hier is al lang geen roering meer geweest...

Eén verklaring: deadlines, deadlines en deadlines. Artevelde houdt er blijkbaar van om de aftrap van het nieuwe schooljaar in stijl te geven (lees: veel werk). De deadlines komen dan ook vlugger dan de vorige afgewerkt kan worden.
Hopelijk brengt de vakantie een kleine adempauze om alles es 'effen' te krijgen. Maar intussen: windstil op de blog...

Kwiks, speelclub, tippers!



Na drie weken opwarmen, geven we dit weekend het officiële startschot van het chirojaar van Vita & Freedom. Zestien tippers staan ongeduldig te trappelen om er een machtige tijd van te maken. Dertien van hen zijn een maand geleden in het middelbaar gekatapulteerd en ook in de chiro zijn ze klaar voor een nieuw hoofdstuk.
Tipper zijn is dan ook heel wat: tot 18u chiro, een weekendje, kasactie, tweedaagse op kamp, slapen in tenten,... Ze horen niet meer bij de kleintjes en sommigen ruiken heel in de verte de aspi's al...
Sarah en ik zijn er in elk geval helemaal klaar voor. Voor mij is het mijn derde jaar (wie had dat ooit gedacht toen ik twijfelde om leidster te worden), na de kwiks en de speelclub. Een paar leeftijden gesprongen en helemaal klaar voor girlstalk van onze tippers, in contrast met de Mega Mindystory's bij de speelclub. Medeleidster Sarah staat in de startblokken voor haar allereerste jaar, maar dat is er zeker niet aan te merken. Ik vind haar 'echt', precies of ze is al jaren leidster.
Ready for take-off... Tot zondag!



'Pas de deux': les photos




De voorbereiding, 's morgens op blote voeten door het nog natte gras. Alle hens aan dek om voor dag en (in) dauw de boomgaard om te toveren tot een idyllisch plekje voor het 'huwelijksfeest' enkele uren later.

Na een Steeplepicknick zocht iedereen halsoverkop z'n plekje op scène nadat een trosje toeschouwers trappelde om de première te zien. Die verliep wat stroef, maar daarna waren we met glans vertrokken. Het publiek kwam steeds nieuwsgierig kijken, waardoor het aantal voorstellingen snel steeg.
De cast smolt bijna weg onder de tropische temperaturen, maar bleef in volle actie. Professioneel in alle omstandigheden, zo heb ik het graag, ha. Zelfs tussen de voorstellingen liepen ze het park rond om vers volk aan te voeren.



Vorig jaar stond ik achter de lens, dit keer was het jobke voor Katrijn. Heb een selectie gemaakt uit haar foto's en hieronder gepost. Enkele sfeerbeelden...


















(dat was een hoopje meer volk dan ik had gedacht, fijn!)



(even bewijzen dat techniek niet enkel voor mannen weggelegd is...)


Mariebedebie


Nog enkele uurtjes en ons Marie zit in de lucht, met haar neus richting Lissabon. Enkele reis, want het retourtje is pas voor over enkele maanden. Op Erasmus... Ik weet niet of ik het zou zien zitten als het erop aan komt, maar het klinkt wel ongelooflijk fijn...

Maria, ão de você leu este: boa sorte!


FREEDOM FIESTA!

zaterdag 11 oktober
filles, freedom & fiesta!
nieuwe leiding en nieuw concept
benieuwd?
kom proeven...
van de sfeer en de wokgerechten
meer info
0473 26 41 63

De Meers goes schlagerfestival

Ik weet het... Veel actie was er op de blog niet te bespeuren deze week. Excuus, Michel. Maar mijn dagen zien er dan ook zo uit: opstaan>vakantiejob in het rusthuis>inschrijven voor de chiro>slapen>opstaan>... Moeilijk om er nog een blogpost tussen te wurmen, want mijn vakantiejob hapt heel wat tijd weg. Elke dag is 'another day at the office'. Al kreeg die vrijdag kreeg toch - helemaal onverwacht - een aparte twist...

"Vandaag komen ze opnames maken voor de televisie" werd in mijn oor gefluisterd toen ik 's morgens de post sorteerde. Ik schakelde op slag een versnelling hoger, maar dat werd al snel de kop ingedrukt: "Jij doet alsof je van niets weet, want het moet een grote verrassing blijven voor alle bewoners." Er was dus van alles op til, maar ik mocht geen krimp geven. Maar eigenlijk… Zo moeilijk was dat niet, want veel televisionele roering was er nog niet om 8 uur. Ik ging rustig dus door met sorteren en maakte de vergaderplanning op. Tot er een uurtje later een schminkkoffer, kleren en een legertje flightcasen door de schuifdeuren binnengleden. Het kreeg stilletjes aan meer en meer vorm, hoewel ik het 'wie, wat en hoe' nog altijd niet door had. Of toch?

"En nu gaan we een shotje in het onthaal draaien, en daar komt gij ook in voor." Pardon? Neen, dank u feestelijk, ik pas toch liever. "Neenee, ge moet gewoon doen zoals ge altijd doet". De uitvlucht 'dat ik maar een jobstudent was', hielp geen zier en ik kreeg onmiddellijk een microfoontje in mijn decolleté geplakt. Ik werd gefilmd voor de intro van het programma… Stilte voor opname. Walter Grootaers kwam aan mijn balie zich ‘voorstellen’ en ik moest dan voor hem Marijke opbellen. Zij was het namelijk die het rusthuis had ingeschreven voor "Hart voor elkaar". Een nieuw programma op vtm, een beetje Droomfabriekachtig, leerde een infoflash van de productieleider mij. ’s Middags stond er - als kers op de taart - een schlagerfestival gepland voor de bewoners.

Toen ik terug kwam van mijn middagpauze, had de spanning inderdaad een nieuw hoogtepunt bereikt. Wat er precies te gebeuren stond, was nog voor niemand duidelijk, maar de geruchtenmolen draaide op volle toeren. Iedereen had duidelijk een extra portie adrenaline met het middageten meegekregen. Verpleegsters liepen met net gestifte lippen rond en het dames van de logistiek maakten met plezier een ommetje langs de geïmproviseerde backstage. Want daar zaten enkele Vlaamse hitkanonnen te wachten: Jo Vally, Luc Steeno, Jimmy Frey, Paul Severs, Laura Lynn, …

De voor de gelegenheid in pluimen en glittergordijnen gestoken animatiezaal liep intussen vol met bewoners, familie en verpleegsters die allemaal - druk gissend - zaten te wachten op dé verrassing. En die miste z’n effect niet. Want hoewel ik door de geblindeerde ramen niets zag van de show, sprak de ambiance die ik tot aan mijn balie hoorde voor zich. De BV-doortocht zal morgen zeker veel over de tong rollen…

Jeu de pommes

Nu het opnieuw zomer is, kun je er niet omheen… Mensen met fototoestellen, klaar om met een ultieme klik het perfecte vakantiekiekje te vereeuwigen. Voel jij ook de onweerstaanbare drang om op ieder moment ‘Cheese’ te roepen? Schuilt in jou de nieuwe Lieve Blancquaert, Stephan Vanfleteren of heb je gewoon Japans bloed? Haal dan deze zomer je fototoestel boven en maak een originele foto voor de culturele seizoensstart. Laat je daarbij inspireren door het campagnebeeld van de cultuurmarkt (zie onderstaande affiches), en speel met elementen als het marktgebeuren en cultuur in het algemeen. Jouw foto komt op de stedelijke website terecht. Voor de meest originele kiekjes hebben wij enkele leuke prijzen in petto. En wie weet duikt jouw foto in posterformaat op tijdens de Cultuurmarkt?






En dit is 'm dan: mijn foto voor de cultuurmarktwedstrijd...
Eigenlijk ben ik niet zo'n freak die aan wedstrijden meedoet - en zeker geen fotowedstrijden - maar voor deze wilde ik wel es een uitzondering maken. Al moet ik toegeven dat ik de foto maar de avond voor de deadline heb gemaakt én er helemaal anders uitziet dan ik in m'n hoofd had...

Ik heb 'm "jeu de pommes" gedoopt: een speling op 'jeu de boules', een eeuwenoud volksspel dat oude gerimpelde heren onder een boom in een zuiderse Frans dorpje gezapig spelen. Een brokje cultuur dat een lange geschiedenis kent, maar toch springlevend is. Want wie heeft als kind nooit petanque op het strand gespeeld? De harde ballen heb ik voor de foto wel vervangen door sappige appels, om de link met de oorspronkelijke affiche van de cultuurmarkt niet te verliezen.

Blijkbaar paste mijn foto in het kader, want hij werd uitgekozen om mooi uitvergroot kleur te brengen op de Cultuurmarkt. Ik ga es langs deze namiddag, want moet er eigenlijk toch zijn om foto's te nemen van 'signeren met Jezus'. Dat belooft...

Nog Montpellier...

















Montpellier...

Onze last-minute trip, al een tijdje geleden, dus hoog tijd dat er es wat foto's naar boven komen!