Geen twee...

Nog vier keer slapen, twee repetities en één generale tot de aftrap wordt gegeven van "PAS de DEUX", de mini-kindervoorstelling van compagnie de URN op de Kleinste Steeple.

En dit jaar is die van mijn hand - tekst en regie. Spannend!
De tekst was al eventjes af, maar geknipte acteurs en actrices vinden was minder evident. Gelukkig heeft Bram zich opgeworpen als mijn rechterhand en heeft hij z'n theaterconnecties es aangesproken. Met een bende fijne jonge dames en heren tot gevolg.

Vanavond hebben we de eerste echte repetitie om alles te 'zetten' en op details te werken. Donderdag volgt er nog eentje om de puntjes op de i te zetten. En zaterdagochtend houden we een generale op onze locatie, namelijk de boomgaard in het park van Casier. Een plekje dat ik zelf eigenlijk niet kende: heel afgelegen, maar supermooi met de bomen in bloei. Als alles gepimpt zal zijn met slingers, vlaggetjes, lampjes en ballonnen wordt het waarschijnlijk een idyllisch plaatje. Da's toch de bedoeling, want het stuk gaat over een huwelijksfeest.

Ben benieuwd hoe het allemaal zal uitdraaien - uiteindelijk wordt het altijd helemaal anders dan je in je hoofd hebt - en hoe het publiek zal reageren...

Nog een streepje reclame, want iedereen is van harte welkom!

Travestiet?

Borsthaar, valse wimpers en een sixtiespruik.
Geen paniek, Les mademoiselles is geen virtueel koffiekransje voor travestieten.

Toch heb ik deze foto in de kop gezet. Genomen tijdens de generale van Twee, een stuk van compagnie de URN uit 2006, waarin een man tijdens de voorstelling verandert in een vrouw. Het is een shot waar ik af en toe naar teruggrijp, omdat ik vind dat er een stevige combinatie van theaterlicht, compositie en materiaal in zit.
En hoewel deze mademoiselle eigenlijk een echte monsieur (sterker nog: kersvers papa van Storm) is, was z'n volledige transformatie naar vrouw meer dan geslaagd. Z'n plaatsje bovenaan is dus niet onverdiend.

Wat is deze blog eigenlijk wel? Da's iets waar geen pasklaar antwoord op bestaat. Alleen het toeval heeft er hand in. Alles wat op me afkomt en waar ik iets fijns in zie/hoor/meen/voel, krijgt een eigen post.

Dit staat wél vast: kom binnen en snuffel es rond.
Tot gauw...

Feest in het Park

Een lekker warm bad als orgelpunt na een weekendje modder, flesjes opendraaien en aanschuiven voor wc: meer heeft een doorsnee festivalmedewerker niet nodig om de switch te maken naar het 'gewone' leven.
Want geef toe - een festival doet toch iets met een mens. Het bioritme volgt een andere partituur, douchen wordt pure luxe , rouwrandjes onder de nagels als het bewijs van de campinggrond, fastfood op de meest onmogelijke momenten, samen lekker stinken,...: het blijft een bijzondere belevenis.

Toch konden wij ons deze keer nét dat tikje meer permitteren dan de 15 000 andere weidewandelaars. Ons roze medewerkersbandje opende namelijk herashekkens die anders een onoverkomelijke scheidingslijn vormen tussen famous en plebs. Verse belegde broodjes, appels, snoep, ijsjes, gratis drank, gratis propere (!) toiletten, privé plekjes naast het podium, bv-spotting, een zachte retrozetel onder ons gat, ...: allemaal heel fijne speciallekes.

Al stond daar wel iets tegenover... Vrijdag en zaterdag telkens meer dan 12u de Coca Colabar bemannen. Of liever: bechiroön. Met z'n dertienen van chiro Vita & Freedom tekenden we aanwezig en onze rijkelijk gevulde fuif-cv speelde in ons voordeel. Met onze ervaringen waren we een goed geöliede machine - al zeg ik het zelf. Containerkoelkast aanvullen, flesjes ontplastieken, dopjes afdraaien, vaten aansluiten, pintjes aan de lopende band tappen, bestellingen opnemen en afwerken, een pr-praatje houden, jetons in de bak mikken,... Iedereen vond een jobke waarvoor ie geknipt was en es wisselen hield ons actief. En ook onze service - even snel voor een plat waterke als voor een family pack van dertig pintjes - was niet te versmaden. Bewijs daarvan was de "Award voor beste barvrouw" van Jolien.

Al moet ik eerlijk toegeven dat het lastiger werd naarmate de nacht viel en de promille in het bloed van onze 'klanten' steeg. Maar de redevoeringen, liefdesverklaringen en foute theorieën van zatte toogplakkers stegen evenredig en dat hield ons alive van 14u30 tot 4u30.

Moraal van het verhaal: de plek aan de andere kant van de toog is fijn, maar niet te onderschatten...

Nu de pijn aan de vingerkootjes waarmee je een flesdopje afdraait vervaagt, gaat in het rechte lijn naar Waregem Koerse & co.
Hét hoogtepunt voor iedereen met Waregems bloed. Al meer dan 160 jaar dezelfde formule, maar toch iedere keer anders. Niet te missen...